Dikkat
Açıklama
Latince "in mezzo alle terre" (toprakların ortasında) ifadesinden gelen Akdeniz, klasikliği, etkileşimleri ve ortak bir kimliğin izlerini yakalama arzusunu yansıtan mavi gökyüzünü çağrıştırır. Tarihçinin bakış açısı Akdenizlilik fikrini yalanlıyor gibi görünse de - David Abulafia bu ciltte onu parçalanmış bir alan olarak tanımlıyor, geçmişte kültürler arası buluşmanın bazı kozmopolit şehirlerin istisnası olduğunu ve kural olmadığını belirtiyor - Müzler bundan etkileniyor. Türk müzisyen Zülfü Livaneli'nin çağrıştırdığı şarkıların melankolik ve düşünceli havası, Matteo Nucci tarafından övülen meşhur misafirperverlik ve boş zamanın kutlanması, protestan kökenli ülkeler tarafından hem hayranlık hem de kınama ile izleniyor: Homo mediterraneus'un Yunan profili bir anda gevşeklik ve kültürel gerilikle eşanlamlı küçümseyici bir karikatüre dönüşebilir. Her nasıl tanımlanmak istenirse istensin, Akdeniz kriz içinde görünüyor: Kuzey Afrika ve Levant kıyılarına sadece tehdit ve enerji kaynağı olarak bakan Avrupa Birliği tarafından ihmal ediliyor, tarihin en büyük göçlerinden birinin kavşak noktası. Her yıl yüz milyonlarca tatilci kıyılarına akın ederken, yüz binlerce insan savaşlardan, zulümden ve yoksulluktan kaçmak için dramatik bir ters yolculuğa çıkıyor. Homeros'un "sıvı yol" olarak adlandırdığı bu yol giderek daha fazla askerileşiyor, trafiğe maruz kalıyor ve kirleniyor, ayrıca aşırı ısınıyor ve aşırı avlanıyor. Kuzey Afrika kıyılarından bakıldığında, Mare nostrum'dan çok Arap dünyasını Avrupa'dan ayıran bir duvar gibi görünüyor, kültürlerin kesişim noktası değil, bölünme kaynağı. Kaçamak bir ortak kimlik aramaktansa çeşitliliğini övmek daha akıllıca olurdu, ama belki de Akdenizlilik sadece bir duygudur ve bu nedenle mantık dinlemez. Her şeye rağmen büyüleyici, rahatlatıcı ve teselli edici kalıyor. Kıyılarında modernlik tam anlamıyla kök salmıyor, zaman farklı akıyor ve insanlar başka yerlere göre daha fazla konuşuyor. Ve homo mediterraneus hala gelmeli mi?