Latince «toprakların ortasında» anlamına gelen Akdeniz, klasiklik, karışımlar ve arzu çağıtacak mavi gökyüzleri ile ortak bir kimliğin özelliklerini yakalama isteğini canlandırır. Tarihçinin bakışı, Akdenizliliği yalanlıyor gibi görünse de - David Abulafia bu eserinde onu, geçmişte kültürlerin buluşmasının bazı kozmopolit şehirlerdeki bir istisna olduğunu ve kural olmadığını tanımlar - Müzler buna çekiliyor. Türk müzisyen Zülfü Livaneli tarafından çağrıştırılan, melankolik ve düşünceli şarkıların tınısı, Matteo Nucci tarafından övülen, ünlü dostluk ve boş zaman kutlaması, Protestan kökenli ülkeler tarafından hem bir çekim hem de yarılayıcı bir şekilde gösterilmektedir: Akdeniz insanı homo mediterraneus'un Yunan profilinin soyluluğu, bir anda alaycı bir karikatüre dönüşebilir; bu da sersemlik ve kültürel geri kalmışlık anlamına gelebilir. Her ne şekilde tanımlanırsa tanımlansın, Akdeniz kriz içinde görünüyor: Afrika'nın kuzey kıyılarına ve Levant bölgesine tehdit ve enerji kaynağı olarak bakan Avrupa Birliği tarafından ihmal edilmiş bir katılım noktasıdır ve tarihin en büyük göçlerinden birinin kesişim noktasıdır. Her yıl yüz milyonlarca tatilci, kıyılarına akın ederken, bir yansıma gibi yüz binlerce insan, savaşlara, zulme ve yoksulluğa kaçmak için dramatik bir karşı yolculuğa çıkmaktadır. Homeros'un dediği gibi sıvı yol, giderek daha fazla militarize, yoğun ve kirli hale geliyor, ayrıca aşırı sıcak ve aşırı avlanmaya maruz kalıyor. Afrika'nın kuzey kıyılarından bakıldığında, Akdeniz daha çok, Arap dünyasını Avrupa dünyasından ayıran bir duvar gibi görünüyor; bu, kültürlerin birleşimi yerine bölünmenin kaynağıdır. Toprağının çeşitliliğini kutlamak, karşıt ve geçici bir ortak kimlik arayışından daha akıllıca yaklaşmak olacaktır, ama belki de Akdenizlilik başka bir şey değildir; bir duygu ve bu nedenle mantığı duymak istemiyor. Her şeye rağmen, büyüleyici, teselli edici ve rahatlatıcı kalıyor. Kıyılarında modernite tam anlamıyla kök salmıyor, zaman farklı akıyor ve halklar diğer yerlerden daha fazla konuşuyor. Ve eğer homo mediterraneus yeniden gelecektir?
KDV dahil fiyat
Latince «toprakların ortasında» anlamına gelen Akdeniz, klasiklik, karışımlar ve arzu çağıtacak mavi gökyüzleri ile ortak bir kimliğin özelliklerini yakalama isteğini canlandırır. Tarihçinin bakışı, Akdenizliliği yalanlıyor gibi görünse de - David Abulafia bu eserinde onu, geçmişte kültürlerin buluşmasının bazı kozmopolit şehirlerdeki bir istisna olduğunu ve kural olmadığını tanımlar - Müzler buna çekiliyor. Türk müzisyen Zülfü Livaneli tarafından çağrıştırılan, melankolik ve düşünceli şarkıların tınısı, Matteo Nucci tarafından övülen, ünlü dostluk ve boş zaman kutlaması, Protestan kökenli ülkeler tarafından hem bir çekim hem de yarılayıcı bir şekilde gösterilmektedir: Akdeniz insanı homo mediterraneus'un Yunan profilinin soyluluğu, bir anda alaycı bir karikatüre dönüşebilir; bu da sersemlik ve kültürel geri kalmışlık anlamına gelebilir. Her ne şekilde tanımlanırsa tanımlansın, Akdeniz kriz içinde görünüyor: Afrika'nın kuzey kıyılarına ve Levant bölgesine tehdit ve enerji kaynağı olarak bakan Avrupa Birliği tarafından ihmal edilmiş bir katılım noktasıdır ve tarihin en büyük göçlerinden birinin kesişim noktasıdır. Her yıl yüz milyonlarca tatilci, kıyılarına akın ederken, bir yansıma gibi yüz binlerce insan, savaşlara, zulme ve yoksulluğa kaçmak için dramatik bir karşı yolculuğa çıkmaktadır. Homeros'un dediği gibi sıvı yol, giderek daha fazla militarize, yoğun ve kirli hale geliyor, ayrıca aşırı sıcak ve aşırı avlanmaya maruz kalıyor. Afrika'nın kuzey kıyılarından bakıldığında, Akdeniz daha çok, Arap dünyasını Avrupa dünyasından ayıran bir duvar gibi görünüyor; bu, kültürlerin birleşimi yerine bölünmenin kaynağıdır. Toprağının çeşitliliğini kutlamak, karşıt ve geçici bir ortak kimlik arayışından daha akıllıca yaklaşmak olacaktır, ama belki de Akdenizlilik başka bir şey değildir; bir duygu ve bu nedenle mantığı duymak istemiyor. Her şeye rağmen, büyüleyici, teselli edici ve rahatlatıcı kalıyor. Kıyılarında modernite tam anlamıyla kök salmıyor, zaman farklı akıyor ve halklar diğer yerlerden daha fazla konuşuyor. Ve eğer homo mediterraneus yeniden gelecektir?
