Latince "toprakların ortasında" anlamına gelen Akdeniz, klasisizm, kültür karışımları ve mavi gökyüzüyle ortak bir kimliğin izlerini yakalama arzusunu çağrıştırır. Tarihçinin bakışı Akdeniz fikrini çürütse de – David Abulafia bu eserde burayı parçalanmış bir alan olarak tanımlar; geçmişte kültürler arası karşılaşmalar bazı kozmopolit şehirlerde istisna olup kural değildi – ilham perileri buraya çekilir. Türk müzisyen Zülfü Livaneli'nin anımsattığı melankolik ve düşünceli ezgiler, Matteo Nucci'nin övdüğü geleneksel dostluk ve boş zaman kutlamaları, Protestan kökenli ülkeler tarafından hayranlık ve eleştiriyle izlenir: Akdeniz insanının asil Yunan profili, bazen gevşeklik ve kültürel geri kalmışlıkla alaycı bir şekilde karikatürize edilir. Akdeniz, Avrupa Birliği tarafından Kuzey Afrika ve Levant kıyıları sadece tehdit ve enerji kaynağı olarak görüldüğü için kriz içindedir; tarihin en büyük göç yollarından biridir. Her yıl yüz milyonlarca tatilci kıyılarına akın ederken, yüz binlerce insan savaş, zulüm ve yoksulluktan kaçmak için zorlu bir yolculuğa çıkar. Homeros'un dediği gibi "sıvı yol" giderek daha fazla askerileşmiş, yoğun, kirlenmiş, ısınmış ve aşırı avlanmıştır. Kuzey Afrika kıyılarından bakıldığında, Akdeniz Arap dünyası ile Avrupa'yı ayıran bir duvar gibi görünür; kültürlerin kesişim noktası değil, bölünme kaynağıdır. Ortak bir kimlik aramaktansa çeşitliliği kutlamak daha akıllıca olurdu; belki de Akdenizlilik sadece bir duygudur ve bu nedenle mantık dinlemez. Tüm bunlara rağmen büyüleyici, güven verici ve teselli edicidir. Kıyılarında modernite tam anlamıyla kök salmaz, zaman farklı akar ve halklar diğer yerlere göre daha çok iletişim kurar. Ve eğer Akdeniz insanı hâlâ gelmekteyse?
KDV dahil fiyat
Latince "toprakların ortasında" anlamına gelen Akdeniz, klasisizm, kültür karışımları ve mavi gökyüzüyle ortak bir kimliğin izlerini yakalama arzusunu çağrıştırır. Tarihçinin bakışı Akdeniz fikrini çürütse de – David Abulafia bu eserde burayı parçalanmış bir alan olarak tanımlar; geçmişte kültürler arası karşılaşmalar bazı kozmopolit şehirlerde istisna olup kural değildi – ilham perileri buraya çekilir. Türk müzisyen Zülfü Livaneli'nin anımsattığı melankolik ve düşünceli ezgiler, Matteo Nucci'nin övdüğü geleneksel dostluk ve boş zaman kutlamaları, Protestan kökenli ülkeler tarafından hayranlık ve eleştiriyle izlenir: Akdeniz insanının asil Yunan profili, bazen gevşeklik ve kültürel geri kalmışlıkla alaycı bir şekilde karikatürize edilir. Akdeniz, Avrupa Birliği tarafından Kuzey Afrika ve Levant kıyıları sadece tehdit ve enerji kaynağı olarak görüldüğü için kriz içindedir; tarihin en büyük göç yollarından biridir. Her yıl yüz milyonlarca tatilci kıyılarına akın ederken, yüz binlerce insan savaş, zulüm ve yoksulluktan kaçmak için zorlu bir yolculuğa çıkar. Homeros'un dediği gibi "sıvı yol" giderek daha fazla askerileşmiş, yoğun, kirlenmiş, ısınmış ve aşırı avlanmıştır. Kuzey Afrika kıyılarından bakıldığında, Akdeniz Arap dünyası ile Avrupa'yı ayıran bir duvar gibi görünür; kültürlerin kesişim noktası değil, bölünme kaynağıdır. Ortak bir kimlik aramaktansa çeşitliliği kutlamak daha akıllıca olurdu; belki de Akdenizlilik sadece bir duygudur ve bu nedenle mantık dinlemez. Tüm bunlara rağmen büyüleyici, güven verici ve teselli edicidir. Kıyılarında modernite tam anlamıyla kök salmaz, zaman farklı akar ve halklar diğer yerlere göre daha çok iletişim kurar. Ve eğer Akdeniz insanı hâlâ gelmekteyse?
