In de afgelopen jaren heeft Napoli een soort hyper-narratief doorgemaakt, vooral cinematografisch en literair, dat de al rijk gestructureerde verbeelding verder heeft verrijkt. Altijd oscilleert de slinger als een dolle tussen pieken en depressies, en het is moeilijk om een idee te krijgen, een gemiddelde te maken, een Napolitaanse normaliteit voor te stellen, aangenomen dat die bestaat. Wat is de balans van dit seizoen, waarin Napoli de meest gefilmde stad van Italië is geweest? Waar deze gewilde normaliteit te zoeken? Misschien moet men «stijgen» naar de Vomero, een wijk die als bijna vreemd voor de stad wordt beschouwd, juist omdat het verondersteld wordt «normaal» te zijn, bewoond door een gemiddelde bourgeoisie, homogeen, verzoend? Een realiteit in contrast met het excessieve leven van het historische centrum, dat wordt gekruist door duizend stratificaties - architectonisch, historisch en sociaal - en toch bestaat ook daar een alternatieve sleutel tot interpretatie: het centrum, met zijn ondergrondse stad en de kunstmetro, als een virtuoos model van cohabitat tussen oud en modern en niet alleen als een zoveelste variatie van een exotisch exceptionalism. Tegenover de odyssee van Bagnoli, die al dertig jaar wacht op de uitvoering van een van de duizend herontwikkelingsprojecten voor zijn industriële gebied, staan de geavanceerde campus van de voormalige Cirio in San Giovanni a Teduccio, die een positieve impact op het gebied hebben, zoals ook is gebeurd met de filmsector met zijn vele producties in de moeilijkste wijken. Een groot succesverhaal is dat van Fanpage, dat zich heeft gevestigd als een innovatieve nieuwsorganisatie en een Napoli vertegenwoordigt die talenten aantrekt, in plaats van ze te laten ontsnappen, die modellen exporteert, die koloniseert in plaats van gekoloniseerd te worden. Ook op regeringsniveau presenteren de «stad-staat» en zijn «monarchale burgemeesters» zich als een politiek laboratorium dat vaak voorafgaat aan wat nationale trends zullen worden. Zowel in goede als in slechte zin verbaast Napoli altijd, zelfs wanneer het alles doet om «normaal» te zijn.