In de afgelopen jaren heeft Napoli een soort hypernarratief meegemaakt, vooral op het gebied van film en literatuur, dat een al zeer gesetteld imaginarium verder heeft verrijkt. Al sinds mensenheugenis schommelt de pendel als een bezetene tussen pieken en depressies en is het moeilijk om een idee te krijgen, een gemiddelde te maken, een Napolitaanse normaliteit te verbeelden, aangenomen dat die bestaat. Wat is de balans van dit seizoen, waarin Napoli de meest gefilmde stad van Italië was? Waar deze begeerde normaliteit te zoeken? Misschien moeten we "stijgen" naar Vomero, een wijk die als bijna vreemd voor de stad wordt beschouwd, juist omdat verondersteld wordt dat deze "normaal" is, bewoond door een gemiddelde middenklasse, homogeen, pacificerend? Een realiteit in contrast met het buitenissige leven van het historische centrum, doorkruist door duizend stratificaties - architectonisch, historisch en sociaal - en toch bestaat daar ook een alternatieve interpretatiesleutel: het centrum, met zijn ondergrondse stad en de metrolijn van de kunst, als een virtueel model van cohabitaties tussen oud en modern en niet alleen als weer een variatie van een exotisch exceptionalisme. Aan de odyssee van Bagnoli, die al dertig jaar wacht op de realisatie van een van de duizend herontwikkelingsprojecten van zijn industriële zone, staan de ultramoderne campussen van de voormalige Cirio in San Giovanni a Teduccio tegenover, die een positieve impact op het gebied hebben, zoals ook in de filmsector is gebeurd met zijn vele producties in de moeilijkste wijken. Een geval van groot succes is dat van Fanpage, dat zich heeft gevestigd als een zeer innovatieve nieuwsorganisatie en een Napoli vertegenwoordigt die talenten aantrekt, in plaats van ze te laten ontsnappen, die modellen exporteert, die koloniseert in plaats van gekoloniseerd te worden. Ook op politiek niveau presenteren de "stad-staat" en zijn "monarchen-burgemeesters" zich als een politiek laboratorium dat vaak voorafgaat aan de trends die nationaal zullen worden. Zowel goed als slecht blijft Napoli altijd verrassen, zelfs als het alles doet om "normaal" te zijn.
Kosten van €19,99, gratis vanaf €0,00
Prijs inclusief btw
In de afgelopen jaren heeft Napoli een soort hypernarratief meegemaakt, vooral op het gebied van film en literatuur, dat een al zeer gesetteld imaginarium verder heeft verrijkt. Al sinds mensenheugenis schommelt de pendel als een bezetene tussen pieken en depressies en is het moeilijk om een idee te krijgen, een gemiddelde te maken, een Napolitaanse normaliteit te verbeelden, aangenomen dat die bestaat. Wat is de balans van dit seizoen, waarin Napoli de meest gefilmde stad van Italië was? Waar deze begeerde normaliteit te zoeken? Misschien moeten we "stijgen" naar Vomero, een wijk die als bijna vreemd voor de stad wordt beschouwd, juist omdat verondersteld wordt dat deze "normaal" is, bewoond door een gemiddelde middenklasse, homogeen, pacificerend? Een realiteit in contrast met het buitenissige leven van het historische centrum, doorkruist door duizend stratificaties - architectonisch, historisch en sociaal - en toch bestaat daar ook een alternatieve interpretatiesleutel: het centrum, met zijn ondergrondse stad en de metrolijn van de kunst, als een virtueel model van cohabitaties tussen oud en modern en niet alleen als weer een variatie van een exotisch exceptionalisme. Aan de odyssee van Bagnoli, die al dertig jaar wacht op de realisatie van een van de duizend herontwikkelingsprojecten van zijn industriële zone, staan de ultramoderne campussen van de voormalige Cirio in San Giovanni a Teduccio tegenover, die een positieve impact op het gebied hebben, zoals ook in de filmsector is gebeurd met zijn vele producties in de moeilijkste wijken. Een geval van groot succes is dat van Fanpage, dat zich heeft gevestigd als een zeer innovatieve nieuwsorganisatie en een Napoli vertegenwoordigt die talenten aantrekt, in plaats van ze te laten ontsnappen, die modellen exporteert, die koloniseert in plaats van gekoloniseerd te worden. Ook op politiek niveau presenteren de "stad-staat" en zijn "monarchen-burgemeesters" zich als een politiek laboratorium dat vaak voorafgaat aan de trends die nationaal zullen worden. Zowel goed als slecht blijft Napoli altijd verrassen, zelfs als het alles doet om "normaal" te zijn.
